تاریخ و فلسفه علم

حامید احمدی (لاوین) (زاده ١٣٦٧ه.ش در شهر پیرانشهر ) علم جوی کرد و ایرانی می باشد. عمده ی تحقیقات وی در زمینه ریاضیاتِ فیزیک و فلسفه است. از جمله آثار او می توان به ریاضیاتِ مکانیکِ کوانتومی، عقلِ محض در روشنگری ، آینه نیستی (فلسفه و علوم) و بازگشت به فراسوی هستی و رمانِ آلمین و رویاهای معشوقه و مجموعه داستان های کوتاه رویای من، کولبر، چهره امید، مرد بیمار و مرد بی نام، گورستان عشق و غیره اشاره کرد.

حامیداحمدی لاوین بر این عقیده است: چنانچه میانِ هومو ساپین ها Homo Sapiens (انسان های خردمند) و هومو نئاندرتال ها Homo Neanderthals آمیزش جنسی روی نمی داد، هرگز انسان های خردمند (امروزی) به کشاورزی روی نمی آوردند و لذا یکجانشینی پدید نمی آمد و از این رو، جهانِ مدرنِ امروزی ممکن نمی شد.

وی چنین استدلال می کند که هومو نئاندرتال ها به ندرت (و آن هم به جبر طبیعت) دست به مهاجرت می زدند و با این وجود هرگز در پیِ کشاورزی و دامداری نبودند، چرا با آنکه از انسان های خردمند عاقل تر بودند ولی نه باهوش تر. بدین معنا که نئاندرتال ها با وجود عاقل تر بودن از انسان های خردمند، نسبت به آنان از چنان هوشی برخوردار نبودند که در قدمتِ زندگانیِ بیش از دویست هزار ساله شان به چنین اندیشه هایی بر گرفته از عالمِ تجربیِ پیرامون خودشان دست یابند. در عوض هومو ساپین ها باهوشتر ولی کمتر عاقل تر بودند (چرا که بی مهابا دست به مهاجرت های پیوسته و دور در کلِ عالمِ هستی شان می زدند. مهاجرت هایی که منجر به مرگ اکثریت شان می شد و این متناسب با عقل نیست ولی با هوش بالعکس، چون هوش خود موجبِ کنجکاوی می شود و از این رو کنجکاوی، منجر به مهاجرت های پیوسته و دوردست می گردد).

لذا وی استنتاج می کند که درآمیختگیِ جنسی میان هومو ساپین ها و هومو نئاندرتال ها، مسببِِ پیایشِِ ژنتیک و ژنومیکی لازم برای روی دادنِ نخستین انقلاب های کشاورزی و یکجا نشینی قلیلی از هومو ساپین های بعدی می شود. این اندیشه ای کاملاً نوین و قابل توجه در بابِ این موضوع در ماقبلِ تاریخ است که این محقق از آن سخن می گوید.